Kompatybilność elektromagnetyczna. Wyzwania w zakresie bezpieczeństwa (Cz. 4)
Jeśli eksploatowany pojazd szynowy jest źródłem zakłóceń elektromagnetycznych wpływających na urządzenia znajdujące się w jego otoczeniu, to z reguły trudno go zidentyfikować.
Prezentujemy czwartą część serii o kompatybilności elektromagnetycznej, autorstwa Piotra Kołaczka. Więcej interesujących treści na: „KZA Express” 02(20).
Dlatego normą powinny być okresowe badania kompatybilności elektromagnetycznej wszystkich pojazdów. Drugim, równie ważnym powodem jest dbałość o zdrowie pasażerów, pracowników kolei oraz osób postronnych przebywających wewnątrz pojazdów lub w pobliżu elementów infrastruktury kolejowej – w miejscach, w których występuje wolno- i szybkozmienne pole elektromagnetyczne wytwarzane przez urządzenia kolejowe.
Wymagania dotyczące kompatybilności elektromagnetycznej taboru kolejowego są opisane w zestawie europejskich norm EN 50121. Walka z zakłóceniami elektromagnetycznymi (EMI) jest procesem wieloetapowym. Zaczyna się na etapie konstruowania urządzenia i budowy prototypów. Badanie kompatybilności elektromagnetycznej jest jednym z etapów procesu certyfikacji, który kończy się wydaniem zgody na użytkowanie urządzenia lub pojazdu na kolei. Podobne badania powinny być przeprowadzane po wykonaniu modyfikacji pojazdu lub urządzenia, naprawach głównych itp.
Badania kompatybilności elektromagnetycznej pojazdów szynowych powinny być wykonywane w warunkach maksymalnie zbliżonych do warunków eksploatacji pojazdu. Chodzi o możliwość odtworzenia sytuacji wymagających zadziałania poszczególnych układów i podzespołów: rozruch, ruszanie, przyspieszanie i hamowanie, zadziałanie układów automatyki, wykorzystanie środków łączności bezprzewodowej, oświetlenia. W Polsce optymalne warunki dla takich badań można stworzyć na torze doświadczalnym Instytutu Kolejnictwa.
Całość na: „KZA Express” 02(20).
