reakcji, skuteczność podejmowanych działań
i bezpieczeństwo ratowanych i ratowników.
TETRA ma poważną wadę: wdrożenie syste-
mu w skali kraju jest bardzo drogie i wyma-
ga uzgodnień pomiędzy kilkoma resortami
(transportu, spraw wewnętrznych itp.). Dla-
tego na razie w Polsce działa zaledwie kilka
pilotażowych, lokalnych sieci, pracujących
w tym systemie, a policjanci i funkcjonariusze
Straży Ochrony Kolei, żeby się porozumieć,
korzystają z telefonów komórkowych.
PROCEDURY
NA
WYPADEK ZAGROŻENIA
W przypadku zdarzeń masowych o życiu
poszkodowanych decydują pierwszeminuty
prowadzenia akcji ratunkowej. Działania mu-
szą się rozpocząć jeszcze przed przybyciem
na miejsce służb ratunkowych. W pierwszej
kolejności do akcji wejdą pracownicy kolei
oraz służb odpowiedzialnych za bezpieczeń-
stwo. Oni będą udzielali pierwszej pomocy
przedlekarskiej, organizowali ewakuację
podróżnych i przechodniów z miejsc za-
grożonych.
Procedury mają szczególne znaczenie, kie-
dy nie jest możliwa bezpośrednia łączność
pomiędzy uczestnikami akcji. Wprzeciwnym
razie przypadkowe działania wprowadza-
ją chaos, zamiast współpracy pojawia się
rywalizacja.
Procedury można zweryfikować i wdrożyć
tylko w jeden sposób: prowadząc wspól-
ne ćwiczenia wszystkich służb, najlepiej
w warunkach maksymalnie zbliżonych do
rzeczywistych, na terenie zabezpieczanych
dworców. Nie jest to proste, jeśli weźmie się
pod uwagę koszty i konieczność okresowe-
go wyłączenia z normalnego użytkowania
przynajmniej niektórych obiektów.
SYSTEMY
PRZECIWPOŻAROWE
Ogień na dworcu kolejowymmoże pojawić
się w wielu miejscach i pochodzić z różnych
źródeł: od celowego podpalenia, po awarię
instalacji elektrycznej, zaniedbanie podróż-
nego, po awarię wagonów albo pojazdów
trakcyjnych. Pożar w zatłoczonym budynku
zawsze oznacza ryzyko paniki. Konsekwencje
mogą być nieobliczalne, szczególnie tam,
gdzie ograniczona przestrzeń uniemożliwia
szybką, spontaniczną ucieczkę większej gru-
py ludzi: w przejściach podziemnych.
Bezpieczeństwo, podobnie jak w przypadku
zachorowań, oznacza błyskawiczne rozpo-
znanie zagrożenia, powiadamianie obsługi,
uruchomienie automatycznych urządzeń
gaśniczych, wezwanie Straży Pożarnej i ewa-
kuację zagrożonych ludzi. To jeden z przy-
padków, w których zaangażowani są nie
tylko pracownicy dworca, ale i pracownicy
kolejowi, odpowiedzialni za prowadzenie
ruchu pociągów. Osoby, które ulegną panice,
uciekając mogą wtargnąć na torowisko, a za-
silone przewody elektryczne sieci trakcyjnej
są zagrożeniem dla strażaków i ratowników.
EWAKUACJA
Sprawne i bezpieczne usunięcie ludzi z za-
grożonego terenu jest możliwe tylko wtedy,
kiedy odbywa się wkrótce po wystąpieniu
zagrożenia, w sposób zaplanowany i prze-
ćwiczony, całkowicie pod kontrolą służb
odpowiedzialnych za bezpieczeństwo. Ewa-
kuacja pasażerów z dworca kolejowego jest
dużym wyzwaniem, ponieważ wymaga
zapanowania nad grupą osób w różnym
wieku, w różnym stanie psychicznym i fi-
zycznym. W śród nich najprawdopodobniej
znajdą się dzieci, osoby niepełnosprawne
i starsze, które nie będą w stanie ewakuować
się samodzielnie.
Wnagłych sytuacjach widać jak na dłoni nie-
dostatki projektowania wznoszonych przed
laty obiektów: strome schody, wąskie przejścia,
tunele podziemne. Po wyłączeniu wind, ru-
chomych schodów, podnośnikówdlawózków
mogą stać się pułapką bez wyjścia.
KZA
EXPRESS
29
kolej i technologie
